Wystawa Fotografii “Warszawa”

Niecodzienną, jak na lata 60 -te, wystawę fotografii zorganizowało Centralne Biuro Wystaw Artystycznych Zachęta w Warszawie.

Wystawa odbyła się we wrześniu 1965 roku, a powstała dzięki pomysłowi Tadeusza Babicza, projektanta związanego ze środowiskiem plastyków Wydziału Architektury Wnętrz warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.

Warszawa

Zdjęcia przedstawiały kadry związane ze stolicą, były zbiorem rozmaitych wydarzeń, jednostkowych, przeplatających się historii oraz najróżniejszych emocji. Wystawa, w odróżnieniu od analogicznych ekspozycji malarstwa czy grafiki, stanowiła tematyczną całość, opowieść, zorientowaną na pojedynczego człowieka. Nazwiska takich fotografów, jak Zbyszek Siemaszka, Edward Hartwig, Marek Holzman czy Lucjan Święcki, reprezentowały twórczą wizję fotografików.

Warszawa w obiektywach tych fotografów ukazała ciekawe oblicze, od ujęć reporterskich, scen z ulic miasta, po reminiscencje wojenne, jak Pomnik Bohaterów Getta Jana Styczyńskiego (bryła rzeźby skuta lodem) oraz pięknych zdjęć zakątków miasta.

Postaci ze zdjęć

Fotografie warszawskich osobistości, ludzi o znanych nazwiskach w nauce i sztuce były dodatkową atrakcją wystawy, której celem było przede wszystkim prezentowanie osiągnięć dwudziestolecia PRL. Stolica miała w swojej fotograficznej odsłonie ukazać miasto, w którym ważne osobistości funkcjonują tuż obok zwykłych obywateli, co w tamtych powojennych i komunistycznych czasach miało uspokajać obywateli. Zdjęcia nie były typowymi fotografiami prasowymi czy dokumentalnymi, a zawierały elementy artystycznej formy wypowiedzi, jak np. wysublimowane kadry, pełne światłocienia i graficznej formy. Lekka ironia rzeczywistości wraz z próbą analizy psychologicznej bohaterów znanych osób połączona była z zamierzonym celem wystawy.

Nie zabrakło portretów zwykłych mieszkańców Warszawy. Były to portrety robotników, sprzedawczyń, przyjezdnych i przechodniów. Ciekawe i dynamiczne ujęcia inscenizowane, jak w przypadku kolejki oczekującej na tramwaj lub uliczna rozmowa z warszawskim dorożkarzem, bardzo podkreślały artystyczne podejście fotografów do projektu. Warto sięgnąć do tych zdjęć, aby zobaczyć, w jaki sposób ówcześni fotografowie postrzegali rzeczywistość i postaci.